سازمان منابع طبیعی و آبخیزداری کشور

بیابان‌زایی‌یاDesertification
بیابان‌زایی یا بیابانی شدن پدیده‌ای است که در اثر عملکرد نادرست انسان در طبیعت پدید می‌آید. بیابان‌زایی یکی از شیوه های تخریب خاک در مناطق خشک، نیمه خشک و کم رطوبت است که بر اثر عوامل مختلف از جمله تغییر آب و هوا و فعالیت های انسانی حادث می شود

بیابان زایی ها و عواقب آن در چند دهه اخیر در جهان به خصوص آفریقا و آسیا تلنگری برای جهانیان بود تا تمام تلاش خود را برای مبارزه با این معضل جهانی به کار گیرند و چاره ای برای آن بیندیشند.

در کنفرانس سران ریو (1) در سال 1992 معضل بیایان زایی در آفریقا را مطرح کردند و این امر منجر به تاسیس کنوانسیون جهانی بیابان زدایی (UNCCD) به عنوان زیر مجموعه ای از سازمان ملل شد. در سال 1994 مجمع عمومی سازمان ملل به منظور افزایش آگاهی عمومی در این زمینه و پیگیری جدی تر برنامه های کنوانسیون، روز 17 ژوئن را با عنوان روز جهانی بیابان زدایی نامگذاری کرد.

تا به امروز 195 کشور در این کنوانسیون عضویت دارند.

اعمالی که منجر به بیابان زایی می شود

√شخم اراضی در جهت شیب
√ بهره برداری نادرست از زمین‌های کشاورزی
√ استفاده‌ی افراطی از کود و سموم شیمیایی
√ چرای مفرط و بیش از ظرفیت از مراتع
√ بهره برداری‌های بی‌رویه از جنگل‌ها و جنگل‌تراشی
√ بهره برداری بی‌رویه از سفره‌های آب زیرزمینی که منجر به شوری آب و درنهایت شوری خاک می شود
√ تبدیل نابه‌خردانه‌ی اراضی منابع ملی به کشاورزی، ویلاسازی و...

راهکارهای مقابله با بیابان زایی
- کاشت درختان و گیاهان مقاوم و متناسب با مناطق خشک همچون گیاهان شوره‌زی
- پخش سیلاب و پخش آب
- تعادل دام و مراتع برای حفاظت از پوشش گیاهی موجود
- بهره گیری از روش‌های کارآ در انباشتن آب باران ( مدیریت هرزآب- پشته خاکی و هلالی ‌آبگیر)
- احیاء شوره زارها
- سوخت‌های جایگزین